داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

روز و شب گریه‌کنت هستیم ما تا زنده‌ایم            بر جراحت‌های تو اشک است مرهم می‌کشد
قـطره‌ای گـریه برای تو نجـاتم می‌دهد            جورِ اعـمال بدم را اشکِ نم‌نم می‌کشد
نیست با ارزش‌تر از پیراهن مشکی‌مان            تا شـما بـالا مرا شال عـزایـم می‌کـشد
چه قَدَر خوب است زهرا صاحب بزم عزاست            چائی روضه به اذن فاطمه دم می‌کشد
ایستاده پشت در مهمان نـوازی می‌کند            زحمتِ ما را خودش با قامت خم می‌کشد
گریه‌کن‌ها را صدا کرده برای نوکری            سینه زن‌ها را خودش تا زیر پرچم می‌کشد
نوکری کن خوب؛ میزان عمل را فاطمه            با تـرازوی خودش ماه محـرم می‌کشد